مجموعه ی اولِ چند سطر از کتاب «از ایمانِ داشته تا ایمانِ نداشته»

امیرالمومنین علی(علیه السلام)می‌فرمایند: مومن کسی است که شادی در چهره اش و اندوه در دلش باشد.

«بحارالانوار» جلد127_صفحه410

گذشته از آن که عمل کردن به این جمله، باعث می‌شود انسان اندوه خود را به دیگران منتقل نکند و غمی بر غم های آنان نیفزاید، از نظر روانی تاثیر مثبتی بر کاهش آلام خود فرد نیز دارد; چراکه ما با توجه به غم هایمان در واقع آنها را بر جسته کرده و به آنها پر  و بال می‌دهیم; در صورتی‌که با پنهان کردن و نادیده گرفتنشان، به مرور زمان آنها را کمرنگ کرده و از تاثیر منفی شان بر روند زندگی‌مان کاسته و در نهایت، آنها را از بین می‌بریم.

«از ایمانِ داشته تا ایمانِ نداشته» صفحه 53 

مجموعه ی اولِ چند سطر از کتاب "قرآن خودمونی"

خیلی‌ها غر می‌زنن، زیاد هم غر می‌زنن! همش از زندگی می‌نالن، هی می‌گن اینو کم دارم اونو کم دارم، اینجام ایراد داره، اونجام ایراد داره. همش نصفه خالی لیوان رو می‌بینن. یکی نیست بگه آخه با انصاف، اگه به خاطر چیزهایی که نداری غر می‌زنی، لااقل برای چیزهایی که داری هم شکر کن!

تازه یک مدت که بگذره متوجه می‌شی اگه چیزی هم نداشتی مقصر یا خودت یا اطرافیان بودن، یا اصلاً به صلاحت نبوده که داشته باشی. اون وقت دوست داری برای داشته و نداشته‌ات بگی:

اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ(سوره فاتحه - آیه 2)

ستایش مخصوص خداست که خدای همه دنیاست

"قرآن خودمونی" صفحه 9